Geloven in de Kapel: Adri de Jager

Even voorstellen

Mijn naam is Adri de Jager en ben 64 jaar geleden geboren in het prachtige dorp Zenderen. Als tweede in de rij van drie kinderen. Mijn lagere schooltijd heb ik doorlopen op de christelijke lagere school ook in Zenderen.

Daarna ging ik naar de LTS in Almelo waar ik opgeleid ben voor timmerman en meubelmaker. Na diverse baantjes ben ik inmiddels al weer 34 jaar, met heel veel plezier, bestuurder in het openbaar vervoer.

Ons gezin

Na 13 jaar in Almelo te hebben gewoond ben ik 28 mei 1980 getrouwd met Joke Stegehuis. Direct na de trouwerij zijn we in Wierden komen wonen en daar wonen we nog steeds met heel veel plezier. Samen zijn we verrijkt met drie jongens: Gerjan (34), Arno (29) en Marco (27). Twee wonen er met hun partner in Wierden en één met zijn partner in Groningen.

De jongste heeft naast zijn school ook heel veel aan sport gedaan. Vanaf zijn elfde jaar tot en met z’n zeventiende jaar badminton op Europees niveau. Een hele mooie ervaring.

Sinds kort hebben mijn vrouw en ik een nieuwe hobby ontdekt. Motorrijden. Geweldig!

Hervormde kerk

Mijn vader is in de tijd dat we in Zenderen woonden jaren ouderling geweest namens de Hervormde inwoners van Zenderen in de Hervormde kerk van Borne.

Wanneer hij dienst had dan ging ik vaak met hem mee naar de kerk in Borne. Prachtig vond ik dat toen.

Als één van de weinige hervormde inwoners in Zenderen zijn wij als gezin erg oecumenisch opgegroeid. Mijn vader en ene meneer Pouwel van de parochie in Zenderen hebben destijds in de jaren 60 als één van de eersten in Twente een oecumenisch kerstdienst opgezet in de katholieke kerk in Zenderen.

Nou dat was wat in die tijd. Maar ben er nog steeds trots op dat hij dat in gang heeft gezet.

Vanaf het moment dat mijn vrouw en ik in Wierden kwamen wonen komen we in de Kapel. Eerst aan de Burgemeester Warnaarstraat en daarna aan de Dahliastraat.

Ik heb daar in het begin een aantal jaren mogen helpen met het onderhoud van de Kapel. Ben meer een doener dan een beleidsbepaler, vind ik zelf.

Mijn Geloof

Mijn vader is op 58-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Veel te jong vond en vind ik nog steeds. Ik was toen 20 jaar en juist dan heb je een vader nog heel hard nodig. Wat was ik toen boos en verdrietig, op alles en iedereen. Waarom moest mijn vader sterven? Waar was God toen? Waarom was hij er niet voor mijn vader? Tenminste: dat dacht ik toen.

Hij was en is mijn grote voorbeeld. Nog steeds ben ik vol verwondering hoe hij z’n geloof in praktijk bracht. Hij liet mij zien: “Wij zijn de handen van God”. Met die praktische inslag probeer ook ik te doen wat de bijbel zegt, waarbij de tien geboden mijn richting in het leven bepalen.

In het goede van de mens zie ik God. HIJ (?) is ook mijn krachtbron, mijn vraagbaak en mijn hulp. Dichtbij en tegelijkertijd onbegrijpelijk als ik naar het wereldgebeuren kijk.

Onze trouwtekst:

“Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer” (Romeinen 8: 38 en 39).

Dat beleef en geloof ik nog steeds (en soms ook niet).

Mijn moeder is overleden toen ze 70 jaar was. Ook te jong maar iets meer te accepteren. Vooral mijn vrouw was destijds bij het overlijden van mijn ouders een grote steun en toeverlaat voor mij.

Ondanks de tegenslagen in de loop van de jaren ben ik toch wel dankbaar voor alles wat wij nu als gezin meemaken en beleven. De hechte band die we met de kinderen en hun partners mogen hebben zien als een geschenk van God. We proberen daar waar we kunnen, onze hulp en liefde te geven en kunnen genieten van heel veel kleine dingen.

De Kapel

Met het stijgen van de jaren kreeg ik ook het besef dat geloof meer is dan de zondagse bezoekjes aan de kerk. De kerk is het geloof niet, vind ik zelf. Dat zijn we met z’n allen.

Natuurlijk is de kerk een belangrijk middelpunt waar wij als mensen samenkomen om ons geloof te bevestigen maar naast die samenkomsten vind ik het ook belangrijk dat ieder op zijn eigen manier mag en kan geloven.

En dat vind ik ook het mooie aan de Kapelgemeente, er is ruimte voor diversiteit. Iedereen gelooft op zijn eigen manier en ik heb er respect voor hoe men daar zelf invulling aan geeft. Maar om nou te zeggen dat God altijd bij mij is vind ik moeilijk.

Soms kom ik dingen tegen in het dagelijks leven en dan denk ik: is God er dan toch bij of bij geweest?

Tot slot wil ik nog even een gezegde kwijt die mij zeer aanspreekt:

Neem de mensen zoals ze zijn er zijn geen andere