Geloven in de Kapel: Marjan Jansen

Mijn naam is Marjan Jansen, 39 jaar en geboren in Nijverdal als jongste van drie kinderen.

Ik ben getrouwd met Rutger Jansen en gezegend met twee heerlijke jongens, Stan en Mart van negen en zeven jaar. Na mijn opleiding voor verpleegkundige in het Deventer Ziekenhuis, heb ik me gespecialiseerd als kinder-verpleegkundige en werk inmiddels alweer bijna 15 jaar op de kinderafdeling van het ZGT in Almelo.

Als kind ben ik naar een christelijke basisschool gegaan, thuis werd er gebeden en gedankt voor/na de maaltijd en gingen we met name op bijzondere dagen naar de kerk. Mijn moeder is Katholiek en mijn vader Hervormd, we kwamen als kinderen dan ook wel in beide kerken.

Het geloof was aanwezig in mijn jeugd maar stond niet op de voorgrond in mijn opvoeding. Ik herinner me met name het verschil in rituelen tussen beide kerken, niet zozeer dat er uit de bijbel werd gelezen en/of gesproken/gediscussieerd werd over de inhoud.

Toen ik verkering kreeg met Rutger, maakte ik kennis met de Hervormde Kapel. In eerste instantie vooral omdat ik mee ging spelen in de band Casual, die destijds ontstaan was vanuit het jeugdwerk.

Dat we samen naar de Kapel gingen, was eigenlijk vanzelfsprekend omdat Rutger daar van jongs af aan al naar toe ging.

In de loop van jaren ontstond er bij ons beide de behoefte om ons meer te verdiepen in het geloof en hebben we samen catechisatie gevolgd en belijdenis gedaan.

De voorbereiding hierop was voor mij een eerste aanzet om me meer te gaan verdiepen in de bijbel en te leren over de symboliek en diepere betekenis van de verhalen.

Met een jong gezin, werk en alle verplichtingen die daar bij komen kijken, heeft het geloof absoluut een rol gespeeld in mijn leven maar heb ik er niet altijd evenveel in ‘geïnvesteerd’. Op momenten van groot geluk zoals tijdens ons trouwen en de doop van onze kinderen, stond ik er meer bij stil en geef je er een bewuste invulling aan.

Je neemt de tijd om het gesprek aan te gaan en te verwoorden hoe je het geloof beleeft. Een mooie en voor mij belangrijke Bijbeltekst hierbij is 1 Korintiërs 13: 13,
onze trouwtekst:

‘Zonder de liefde is alles zinloos. Al zeg en doe je nog zoveel goede dingen, als je het zonder liefde doet, verliest het zijn kracht.’

Bijna twee jaar geleden is mijn vader onverwachts overleden, in de eerste periode hierna heb ik de kerk nauwelijks bezocht. Ik kon geen Bijbeltekst horen of lied zingen, zonder emotioneel te worden.

Waar het geloof mij aan de ene kant troost gaf en ik overtuigd ben dat hij nu op een mooie plek is, stond het verdriet op de voorgrond. Ik was erg bezig met vragen als waarom hebben wij zo onverwacht afscheid moeten nemen? En als (kinder)verpleegkundige wil je zo graag antwoorden op alle vragen t.a.v. het ziekteverloop, echter sommige dingen zullen onbeantwoord blijven.

Ook tijdens mijn werk op de kinderafdeling word ik soms geconfronteerd met groot verdriet bij ouders en kind. Een toekomst die voor een gezin er totaal anders uit gaat zien, dan vooraf gehoopt en verwacht.

Het is fijn om hierin een stukje te mogen bijdragen qua zorg en begeleiding maar het roept ook zeker bij mij en collega’s vragen op. Waarom treft dit gezin zoveel verdriet….

Anderzijds besef ik des te meer dat sommige dingen gewoon niet te doorgronden zijn en dat God ook deze gezinnen kracht zal geven en er voor hen is in voor- en tegenspoed. En dat zie ik ook terug, want wat word je soms verrast door hoe ouders en kind uiteindelijk met de situatie omgaan.

Ik vind het fijn om naar de kerk te gaan, want de kerk is voor mij een plek waar ik nadenk over het leven, waar ruimte is voor troost, verwondering en twijfel, en waar helpen vanzelfsprekend is.

De kerk biedt mij een plek van rust en bezinning.

De verhalen uit de bijbel inspireren mij in het dagelijks leven als het gaat om elkaar helpen, liefdevol zijn en het vertrouwen hebben dat er een God is waar je altijd bij terecht kunt, die er voor je is, ondanks alle fouten die je elke dag opnieuw maakt.

Ik wil afsluiten met een lied uit “Tussentijds”, we hebben het gezongen tijdens onze trouwdienst.

Tussentijds 198

Liefde is blij zijn, een arm om je heen
Liefde is lachen, is nooit meer alleen
Liefde is luisteren, de woorden gaan door
Liefde is fluisteren, heel zacht in je oor.

Liefde is lopen, mijn hand in jouw hand
Liefde is hopen, is gaan langs het strand
Liefde is amen, is wolken, is wind
Liefde is samen, is spelen als kind.

Liefde is zingen, is wit en is groen
Liefde is zacht, is een kus in ’t plantsoen
Liefde is leven, je ademt weer op
Liefde is geven, is leven met God.