Inlia: Terugkeer in coronatijd, leven in pauze-stand

Ook asielzoekers die terug willen naar hun land van herkomst, hebben last van de coronamaatregelen. Reizen is moeilijk of onmogelijk, instanties maandenlang dicht voor afspraken. De 44-jarige Mamadou uit Senegal zit al een half jaar ‘in de wacht’.

Werken op een Nederlandse boerderij: dat was zijn droom. Waarom in Nederland? Hier kun je jezelf zijn. Maar hij kreeg geen asiel, dus moet Mamadou terug naar Senegal. Dat probeert hij nu al sinds maart. Het begint ermee dat zijn identiteit opnieuw vastgesteld moet worden om terug te kunnen keren.

Daarvoor moet Mamadou naar een Senegalese ambassade. De dichtstbijzijnde staat in Parijs. Geluk bij een ongeluk: daar woont zijn zus. Ze is getrouwd met een Fransman, ze hebben twee dochtertjes, één van twee jaar en één van zes maanden. Mamadou heeft hen nog nooit gezien. Hij arriveert 16 maart. Het wordt een mooie dag: hij krijgt zijn identiteitskaart en sluit voor het eerst zijn nichtjes in de armen.

De dag daarop sluit Franrijk de grenzen: corona. Twee dagen worden twee maanden; zolang zit Mamadou vast in het kleine appartement van zijn zus. Hij slaapt in de huiskamer en moet vanwege de lockdown binnen blijven. Wat doe je dan de hele dag? Eten, slapen, roken. Het is alsof iemand de pauze-knop heeft ingedrukt. Je leven staat stil.

Dan mag Mamadou eindelijk reizen en komt hij naar Groningen om zijn vertrek naar Senegal verder te regelen. Vier maanden later zit hij echter nog hier: alle instanties die ondersteunen bij terugkeer kampen met vertragingen door de coronaperikelen. Hij wil zo graag door met z’n leven. Hij móét terug, hij wíl terug. Kan iemand die pauzeknop uitzetten?