Van INLIA: Een aanwinst voor Nederland

In de opvang van INLIA in Groningen steken gasten elkaar en INLIA vaak de helpende hand toe. INLIA-medewerker Jinke wil zo iemand die altijd klaar staat om te helpen, in het zonnetje zetten. “Want met iemand als Bryan mag je blij zijn als land. Hij is een aanwinst.”

Bryan probeert zichzelf nuttig te maken vanaf het moment dat hij opstaat (uurtje of zes). Schoonmaken, tolken, gras maaien. Hij vindt het fijn om te helpen en soms kan hij een zakcentje bijverdienen (Gasten mogen corveetaken in de opvang tegen vergoeding door een ander laten doen). Zo sprokkelt Bryan geld bijeen voor zijn zesjarige dochter. Zonder haar was hij doorgedraaid, zegt hij. “Ik houd vol voor haar.”

Bryan heeft een posttraumatische stress stoornis, opgelopen in de burgeroorlog in Burundi in 2004 waar hij werd gemarteld. Zijn familie weet hem vrij te krijgen; daarna moet hij vluchten en belandt in Nederland. Hij krijgt een tijdelijke vergunning, zoals destijds iedereen uit Burundi.

Die vergunning wordt later opgeheven. Bryan doet een nieuwe asielaanvraag en ontmoet in Ter Apel een Congolese weduwe. Zij krijgt in 2012 asiel en mag in 2013 haar vier kinderen over laten komen. Met haar krijgt hij een dochter. Bryan vadert over alle vijf kinderen.

“Hij is zo’n zorgzame vader”, zegt begeleider Anne, “Hij brengt zijn dochter overal naartoe en ook de andere kinderen helpt hij met alles.” Bryan zelf haalt zijn schouders op: “Ik ben blij als ik iets kan doen voor mijn kinderen. Als iemand iets nodig heeft, is het toch fijn als je kunt helpen? Ik kan geen nee zeggen.”

Geen nee kunnen zeggen is niet een probleem waar de Nederlandse overheid mee kampt. Ook Bryans derde asielaanvraag wordt afgewezen.

Maar er gloort hoop: inmiddels kan Bryan een beroep doen op verblijf op basis van gezinsleven. Volgens de juristen is dat kansrijk.

Bryan wil dan de opleiding tot monteur afmaken. Zodat hij echt voor zijn gezin kan zorgen. En INLIA mag hem heus nog wel eens vragen om bij te springen.