Ze gelooft het pas als ze het papiertje heeft

Ze heeft eindelijk een verblijfsvergunning. Elf jaar duurde het, want de Kosovaarse Dona was een slachtoffer van onrecht in het vreemdelingenrecht. We publiceerden in april ’21 haar verhaal. De Nederlandse overheid geloofde haar niet, hield rigide vast aan regeltjes en vergat de menselijke maat. Maar de advocaat en INLIA zetten door. Met resultaat.

Dona kan het zelf eigenlijk nog niet geloven. Zou het echt zo zijn? Een verblijfsvergunning? Ze heeft al vaker hoop gekregen als de rechtbank in haar voordeel besliste en kreeg dan uiteindelijk toch nul op het rekwest. Er bleken steeds nieuwe argumenten om haar een vergunning te weigeren. Nu gelooft ze het pas als ze die vergunning letterlijk in handen heeft.

Perspectiefmedewerker Marusjka van INLIA kan het zich goed voorstellen. “Als je keer op keer tegenslagen krijgt, teleurgesteld wordt, durf je goed nieuws niet zonder meer te geloven.” En Dona wacht al elf jaar. Haar verhaal begint eigenlijk nog eerder: in de oorlog in Kosovo. Serviërs verkrachten haar. Haar broers vinden haar een schande voor de familie en mishandelen Dona.

Uiteindelijk vlucht ze naar Nederland. De IND gelooft Dona tot haar ontzetting niet. Ook al acht de rechtbank haar beroep gegrond – wat niet vaak gebeurt – ze krijgt ook in tweede instantie geen asiel. De IND wijst het verzoek nu om andere redenen af. Intussen ontmoet ze Ylli. Een Kosovaar die hier woont en werkt. De liefde van haar leven. Ze trouwen.

Ylli blijkt plots kanker te hebben. Hij overlijdt nog geen 7 maanden na de bruiloft. Een verblijfsvergunning is net daarvoor gestrand op een regeltje.

Dona staat op straat, zonder geld, zonder vergunning. Zo komt ze bij INLIA terecht. Een verblijfsvergunning om op humanitaire gronden te mogen blijven wordt tot twee keer toe afgewezen, maar de advocaat legt zich er niet bij neer. De vergunning is nu uiteindelijk toegekend.

En nu? Hoe gaat dat eigenlijk als iemand een verblijfsvergunning krijgt?
Moet Dona de opvang onmiddellijk verlaten?

Marusjka moet erom lachen: “Natuurlijk niet. Wij zorgen voor een zachte landing. De verblijfsvergunning halen is de eerste stap. Dan helpen we haar in te schrijven bij de gemeente, voorlopig op ons adres totdat ze zelf huisvesting heeft. Je hebt namelijk voor van alles een adres nodig, om te beginnen al om je in te kunnen schrijven voor een sociale huurwoning.”

Het duurt natuurlijk wel een aantal maanden voordat Dona eigen huisvesting gevonden heeft. Tot die tijd kan ze in de opvang blijven. Intussen helpt INLIA met de eerste praktische zaken zoals een DigiD, een bankrekening, uitkering & zorgverzekering aanvragen en vooral met een warme overdracht naar de instanties waar Dona nu terecht kan. Zoals Humanitas en het Wij-team in Groningen. Die pakken het dan verder op. Maar eerst naar Zwolle: dat pasje halen! En dan taart.