Niet meer bang hoeven zijn (als je een politieauto ziet)

Na 11 jaar heeft ze eindelijk haar verblijfsvergunning; Jeannie uit Congo.
“Ik heb geluk”, zei ze in mei 2021, hoewel ze toen nog steeds geen
verblijfsvergunning had. Maar ze had haar studie sociaal werk.
Die is inmiddels afgerond. En nu mag ze aan het werk.

“Ik kan het eigenlijk nog niet geloven”, zegt ze. “Ik mag zijn.” Elf jaar lang zit ze in onzekerheid. Geen plannen kunnen maken, afwachten wat er over je beslist wordt. We publiceren haar verhaal in 2021 als voorbeeld van een wantrouwende overheid die asielzoekers behandelt als leugenaars en de menselijke maat vergeet: onrecht in het vreemdelingenrecht.

Jeannie is vanaf haar twintigste hier. Vanwege geweldsuitbarstingen tegen haar volk, de Banyamulenge, in Oost-Congo. De IND gelooft eerst haar identiteit niet, dan haar verhaal niet, dan niet dat ze niet terug kan naar Oost-Congo.

De dienst moet keer op keer zijn fout erkennen, maar stelt vervolgens dat Jeannie in hoofdstad Kinshasa kan wonen. INLIA laat onderzoek doen naar de situatie daar. Kinshasa blijkt geen veilige plek.

Jeannie start een nieuwe procedure en wint. Zodra ze het hoort, belt ze INLIA: “Maar ik was eigenlijk verdoofd.” De jarenlange stress valt weg; een gek gevoel. Ook heel raar: niet meer bang hoeven zijn als je een politieauto ziet. “Alles voelt anders, alles.”

Er komen plannen op: een eigen plek (nooit gehad). En aan het werk! Dagelijks mensen helpen. “Yes!” Dertig jaar is ze, nu haar nieuwe leven begint. “Maar ik hoef niet vanaf niks te beginnen. Ik kreeg mogelijkheden: studie, stage, een netwerk. Zo blij mee.” Ze is INLIA dankbaar, niet enkel voor de hulp, het onderdak: “De mensen van INLIA zíen je, dát is het allerbelangrijkste.”