Een vertrek met hindernissen

De Congolese Neela wilde terug naar Kinshasa.

De politie is er wetteloos, het is er extreem gewelddadig, Neela had er zware trauma’s opgelopen en toch wilde ze terug. Henriët en INLIA-collega Karen begeleidden de terugkeer.

Toen Neela in het INLIA Gasthuis Groningen kwam, sprak ze nauwelijks. Psychiatrische behandeling en medicatie hielpen haar langzaam tot rust te komen. “Ze had deze tijd nodig”, weet juridisch perspectief-medewerker Henriët. De procedure voor verblijf op medische gronden liep nog, toen Henriët haar vroeg: “Stel dat de beschikking negatief is, wat dan?”

Neela dacht erover na, belde haar schoonzus in Kinshasa en die zei ‘Je bent welkom’. Daardoor kon ze kiezen voor terugkeer. Henriët en collega Karen zullen meereizen, vanwege Neela’s medisch-psychische problematiek.

Met het boeken van de vlucht begint de stress. Zou het na jaren eindeloos wachten op beschikkingen, lukken om het heft weer zelf in handen te krijgen? Bemachtigen ze tijdig alle benodigde reispapieren?

Een visum krijg je enkel op uitnodiging. Die regelt INLIA via het Belgische Caritas, werkzaam in Congo.

Ze arriveren ruim op tijd op Schiphol, maar zonder paspoorten en visa. Met nog een half uur te gaan arriveert Karen. De IOM leidt hen langs alle rijen, de marechaussee brengt hen naar de gate. Gelukt.

Als ze landen in Kinshasa roept Neela: “Yes, welkom in mijn land.” Haar familie onthaalt haar.

Henriët en Karin bezoeken Caritas; belangrijk om volgende terugkeerders te kunnen helpen.

Karen: “Het is belangrijk dat mensen snappen wat de sleutel tot terugkeer is, en dat is tijd nemen in de opvang. Tijd voor medische, maatschappelijke, juridische en woonbegeleiding. Dat werkt.”