Bericht van INLIA: Woman. Life. Freedom.

Ze kent de harde hand van het Iraanse regime. Zat in dezelfde gevangenis als waar nu de demonstranten opgesloten worden. In de isoleercel kun je je medegevangenen horen.
Als ze praten, als ze gillen. Fati, al jarenlang een vertrouwde kracht van INLIA, op kantoor en in de opvang, volgt het nieuws uit haar geboorteland op de voet.

Ze arriveert in 2000 in Nederland, met haar dochter en zoon. “We zijn vrij!” Fati straalt bij de herinnering. Ontsnapt aan het wrede regime. Sinds 2009 werkt ze bij INLIA, waar ze andere vluchtelingen kan helpen. Een plek ook waar de mensen waarde hechten aan mensenrechten en de democratische rechtstaat. Inmiddels is ze Nederlandse.

Snakken naar vrijheid

Ze hoopt vurig dat haar geboorteland een seculiere democratie wordt. Iraniërs hebben genoeg van de bemoeienis van de moellahs, denkt ze. Ze snakken naar vrijheid. Het is te zien aan de ongelooflijke moed van de mensen die zich al maanden verzetten ondanks keiharde repressie.

Meer dan vijfhonderd mensen zijn doodgeschoten, tallozen meer gewond of verminkt. In elkaar geslagen, verkracht, gemarteld. Tientallen demonstranten zijn ter dood veroordeeld, enkelen al geëxecuteerd. Toch gaan de protesten door.

‘Woman, life, freedom’, schildert Fati op een spandoek voor een steun betuigende demonstratie hier in Europa. Het is de leus van de protesten. Fati hoopt dat het de leus is van de revolutie: “Het regime heeft niets te bieden. Het gaat vallen.”

Noodlot

In de tussentijd is er steeds weer nieuwe pijn. Nieuwe berichten over arrestaties. En steeds de vrees voor het lot van terdoodveroordeelden, onder wie jongens van 15.

Fati wordt vaak heel vroeg wakker, net als veel Iraniërs. “We vragen ons af wie vandaag het noodlot tegemoet gaat.”

Ze heeft er nog familie; een zus, broers. Over de telefoon durft ze niet te vragen wat zij doen. Je weet niet wie er meeluistert. Sociale media zijn evenmin veilig. Af en toe ziet ze een familielid kritiek op het regime delen. “Zo sterk.” Dan is ze trots én bezorgd.

Al jaren strijdt ze vanuit hier tegen de doodstraf, tegen de terreur van het regime. Ze heeft nu meer hoop dan ooit: “Deze keer is het revolutie.”